Ik had hem al zien ijsberen in zijn zwarte pak en paarse stropdas. Haar vol gel. Ik had in mijn hoofd gegokt op een midlifecrisis. De tweede keer dat ik langs hem liep en hij onrustig op een andere plek stond dacht ik: date die niet komt opdagen. Ik besloot ik hem aan te spreken. Hij bleek een Rotterdamse chauffeur te zijn met honger. Hij stond al ontzettend lang te wachten. “Ik heb net maar even een rondje gelopen langs die lantarenpalen. Je wordt er niet vrolijk van hoor zo lang dat het duurt. Die mensen zitten daar binnen te eten. En ik hier hongerlijden. YouTube heb je dan op een gegeven moment ook wel gezien.”
Hij kijkt op zijn horloge. “En jullie? In vredesnaam! Het is kwart voor tien en jullie gaan hier nog mensen aanspreken!" Toch lijkt hij stiekem wel blij te zijn met onze bemoeienis. Hij kan even zijn beklag doen, en vertellen dat hij het eigenlijk helemaal niet zo’n probleem vindt om lekker in een auto rond te kunnen crossen als baan. “Tja, ik houd van auto’s hè. En wat betreft de honger: ik ken Utrecht niet, dus blijf wel hier. Niets is toch open op maandagavond.”
Foto door Liesbeth Oosterom.‘Lepelen’ is een project van de gezusters Oosterom. Het zijn portretten in tekst en beeld gemaakt tijdens een wandeling door het Utrechtse park Lepelenburg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten