Barvrouw van België 2

Rokerige avond. Roze haar. Ik peinsde over het waarom terwijl ze mijn witbier tapte. Ze leek me een alterego van Aagje; dat van top tot teen roze vriendinnetje van Pluk van de Petteflet. Maar dan met een ruigig rockerig randje. Vreemde combi, intrigerend vooral.

Ze was wat sjokkerig en ging zo nu en dan buiten roken. Bitterballen kon ze niet verzorgen - de keuken was al dicht. Ze had niet het uiterlijk van een kroegtijger. Ook niet van een waardin. Vrouwen met roze haar vind je alleen in Kafé België, dacht ik toen.

Ik begon me af te vragen waar ze in België het personeel op selecteren. Ik dacht aan de rockboerin met haar zakdoek om: pastoraal peettante van alle vaste klanten. Dit meisje paste eerder in een Disneyfilm: en dan als stiefzuster. Voor het mannelijke personeel is de selectieprocedure snel te ontwaren: zo ruig mogelijk. Tattoes, haar overal: als het maar wild is. Maar de vrouwen, die zijn een mysterie. Misschien is dat het criterium wel: ze moeten iets hebben waardoor ze net zo speciaal zijn als al die soorten speciaalbier.

Ik begon bijna complottheorieën te bedenken, tot ik tot inzicht kwam. Het kwam omdat ik tegenover een geschiedenisstudent zat wiens held Willem l is. Ooit gaf ik hem een boek erover. Het was de koning onder wiens bewind wij België verloren. 1830 - om precies te zijn. Ik besefte ik de gevolgen van die breuk toen ik weer keek naar Aagje 2.0, die rustig biertjes tapte. De bar werd plotseling een cultural border, en ik besefte dat mijn fascinatie een vorm van exotisme was. Ze was typisch Belgisch! Een tikkeltje knullig - ietwat verlegen.

Toen vloog het me wel even naar de keel: mijn fascinatie voor de België-barvrouwen was gedeconstrueerd. Liefde voor het Belgenvolk! Onbewuste voorstander van een Groot Nederland! Toen was het echt tijd om naar huis te gaan.