Toen ik de straatweg moest doorstrepen

De Amsterdamsestraatweg in Utrecht is  zo’n weg waar de kebabindustrie ondanks recessie floreert. Het is de straat waar de knoflookwalm onontkoombaar is en waar iedereen tegen het verkeer in fietst. Dat is dan ook het enige waarmee de Amsterdamsestraatweg haar naam eer aan doet. Maar ik woon er en voel me er thuis.

De Straatweg werd geboren uit een dwaas plan van Lodewijk Napoleon, broer van de echte Napoleon en heerser over Nederland. Hij wilde een weg aanleggen van zijn ene paleis in Utrecht naar zijn andere in Amsterdam. (Dat kon toen gewoon, de koning was nog niet dik en ceremonieel). Hij begon vol enthousiasme aan de straat waarvan hij zich voorstelde dat hij er in zijn koetsje overheen zou draven, met wapperende haren. (Want ja, toen hadden koningen nog geen rossig vlashaar). Helaas ontbrak het Lo aan doorzettingsvermogen. Zijn Amsterdamsestraatweg eindigde in Maarssen. Met de staart tussen de pantalon vertrok hij definitief naar Amsterdam.

Ik ben net zo definitief naar Amsterdam vertrokken. Heb de Straatweg door moeten strepen en het Amsterdamse in acht moeten nemen. Heb de Drift vaarwel moeten kussen voor mijn master aan de UvA. Ik moet die weg wel afmaken. Zwoegend stenen aanleggen, met doorzettingsvermogen dat Lodewijk niet had. Dat riep enige angst op vorige week: Amsterdam is  wel een metropool en mijn van origine dorpse hartje begon bij het horen van dat woord te haperen.

Binnen een week begreep ik dat Utrecht hartstikke conservatief is. Een Amsterdammer vindt het volstrekt niet raar dat er iemand in kleermakerszit op de stoep zit en de krant leest. Een sigaret rookt erbij. En gerust een uur blijft zitten. Beetje vreemd? Helemaal niet joh. Dat doet toch iedereen. Publieke ruimte is er om te gebruiken. Alles to the max. Of dat er een getinte man op het station beweert dat hij de messias is. Doodnormaal. In Utrecht zou dat in het regionale dagblad verschijnen. Amsterdam redt zichzelf.  

Of ik mezelf red? Mwa, na een bijna aanrijding op het Spui, verdwalen tussen de smartshops, de honderd locaties van de UvA door elkaar halen en een chronische ik-ben-mijn-fiets-kwijt ziekte oplopen, moet ik toch maar eens Heer, ontferm u roepen naar de stationsmessias. Misschien is hij de weg, de waarheid en het leven. Vooral de weg graag.