Hij hapt in zijn hamburger. Hema restaurant. Twee hoog.
Patatje na patatje terwijl hij aast op Aziaten. Er hangt een klein plukje haar bovenop zijn hoofd.
Ongeveer dezelfde kleur als je patat, maar dan een beetje grijzend. De Aziatische vrouwen van een tafel verder op praten onbegrijpelijk. Hij zoekt oogcontact. Faalt. Zoekt opnieuw. Faalt.
Hij gooit zijn vork neer en pakt zijn rugzak. Zijn groene bril past bij zijn polo. Een vluchtige blik nog, over zijn schouder. Met de noorderzon vertrokken is hij.Waar komt zijn liefde voor Aziaten vandaan? Zou hij zo'n vrijgezelle opa zijn die ieder jaar naar Thailand trekt om als rijke westerling gewillige vrouwen om zijn vingers te winden?
Ik had hem zo een beetje geobserveerd, en met zijn mogelijke gedachten meegeschreven - zoveel had ik niet te doen, daar achter mijn kop koffie bij de Hema-. Ik zag hem door het raam de winkelstraat doorkruisen. Ik hoopte dat hij tegen een lantarenpaal zou lopen, omdat zijn hoofd nog te vol zat met Aziaten bijvoorbeeld. Of dat hij zou uitglijden over een bananenschil, omdat dat een cliché is en echt voor niets cliché heet: want echt alleen Donald Duck overkomt dat weleens. Of hij zou op staande voet gearresteerd moeten worden.Voor mensenhandel of zoiets. Daarmee zou ik zijn fascinatie direct kunnen verklaren.
Normaal gesproken zit mijn leven vol met dit soort climaxverhalen. Ze overkomen me gewoon.
Nu moest ik mijn pen neersmijten en beseffen dat ik geen goed eind kon breien aan het verhaal van de hamburgerhappende hema man. Ik had een beetje zinloos geprobeerd zijn gedachtenwereld te doorgronden. Het draaide op niets uit. Ik had wel wat beters kunnen doen achter mijn kopje koffie.
Toch besefte ik de clichématigheid van verhalen met een climax. Ik besefte me dat ik me er een keer niet aan moest onderwerpen. Een goed verhaal begint met een stomp in de maag en een krul in de staart heb ik ooit geleerd. Geen krul vandaag. Een stomp ook niet echt. Gewoon een verhaal zonder climax. Om het verhaal op zichzelf. Omdat de hamburgerhappende hema man me stiekem wel wat eenzaam leek, en ik hem ook stiekem best een lieve Aziatische had toegewenst. Ach, en dat is dan weer een anticlimax.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten