woensdag 26 februari 2014

Hoe ze het douchegordijn steeds korter knipte

In de Action moet ze kiezen. Wit of geel. Ze staat met twee gordijnen in haar handen. Allebei watervast, dat is mooi. Ik ga voor puur, denkt ze. Puur wit en schoon. Dat soort woorden komen bij haar op als het gordijn over de rolband schuift richting de caissière in actie. De badkamertegels zijn al geel genoeg.

Thuisgekomen zegt ze tegen haar huisgenoot: Ik heb er één. Hij is wit en schoon en van de Action om de hoek. 2.99. Zet het wel op wie betaalt wat. Ze gaat op haar tenen staan en hangt hem op. Hij hangt daar wit als scharlaken te zijn. Of als sneeuw. Ze weet niet echt welke vergelijking ze passender vindt. Hij is in ieder geval witter dan dat de badkamertegels zouden kunnen zijn, als haar huisgenoten een keer hun huistaken zouden doen.   

Hij is wat lang, dat alleen is er tegen hem te zeggen. Verder is hij vrij volmaakt. Er hangt nu een hele lap douchegordijn in de douchekuip. Als het water begint te lopen en ze haar hoofd onder de straal houdt, ziet ze vanuit haar ooghoek de druppels naar beneden glijden. Ze gaan langzaam naar beneden. Ze maken een reis naar het riool. Je zou ze het niet gunnen, maar ja. Het zijn nu eenmaal waterdruppels.

Als kind heeft ze eens een verhaal gelezen, over een waterdruppel die een naam had. Hij was echt zielig daar beneden in het riool. Maar ze was toen kind en nu is ze student. Over waterdruppels treuren doe je niet. De lange lap verspert soms de afvoer. Maar als dat gebeurt duwt ze hem opzij met haar voet. Dat helpt dan wel even. 

Ze heeft een rare gewoonte onder de douche. Ten minste, ze denkt dat het raar is, ze heeft er nog nooit iemand over gehoord, of er in tijdschriften over gelezen. Ze reflecteert terwijl het water haar haar laat druipen. Sterker nog: ze voert dialogen met zichzelf  terwijl ze zich insopt. Vandaag gaat dat zo:

Waarom heb je een nieuw douchegordijn gekocht?
Omdat hij zo mooi wit was.
Dus om esthetische redenen?
Nee, nou. We hadden dus niet echt een douchegordijn. Nu kan mijn huisgenoot zijn tanden schoonpoetsen terwijl ik douche. Efficiëntie enzo.
Maar nu draai je om dat witte heen.
Ja, ik weet ook niet wat me daarin aansprak. Ik vind dat moeilijk. Ik heb mijn hele kamer ook al wit geverfd. Puur wit en schoon. Snap je?
Nee. Je kunt ook gewoon zeggen dat het je lievelingskleur is. Daar hoef je niet perse een reden voor te hebben.
Ja, maar het is méér dan dat. Het lijkt wel of ik bij gratie van wit besta.
Nu volg ik je niet meer.
Douchen heeft ook iets van een ritueel in zich. Ik bedoel: moslims wassen zich voordat ze bidden. Jezus waste de voeten van zijn discipelen. Wit past wel bij douchen.
Aha. Je hebt er weereens religieuze gedachten bij. Ga niet zo zitten filosoferen over een douchegordijn. Houd je met dingen bezig die ertoe doen.

De witte volmaaktheid duurt maar een week. Hij wordt langzaam gelig,  douchegordijnlief. Het begint aan de onderkant. De lange lap die in de douchekuip dobbert, heeft het vuil van de huiden van haarzelf en haar huisgenoten in zich opgezogen. Er drijven wat haren op. Donkere maar vooral veel blonde.

Zuchtend kijkt ze ernaar op een ochtend vroeg.
Wat heb je vanmorgen eigenlijk gedaan, voor je onder de douche stapte?
Wat gelezen in een boekje dat ik laatst kreeg. Ik las over een zoon die wegliep van zijn vader. Als hij terug komt zegt hij: “Ik heb gezondigd tegen de hemel en tegen u. Ik ben het niet langer waard uw zoon genoemd te worden.”  Hij was ervandoor gegaan met de hele erfenis, die gozer. Hij vergokte en vergooide zijn geld. Hij sliep in schoten van vrouwen. Maar op het eind ligt hij bij de varkens te wroeten in de modder. Zijn geld is op en niemand wil hem meer.
Niet echt een schone jongen.
Nee. Echt een sukkel. Maar ja. Ik kom ook niet zo vaak meer bij mijn ouders. Maar ik laat ze ten minste niet mijn maandelijkse bierrekening betalen, zoals sommige ballen van het koor doen. Dat is ook een soort van erfenis stelen, vind je niet?
Mwa. Waar gaat je college straks over?
De zwarte dood. De pestuitbraak van 1350. Dat was pas een vieze bedoeling. Etterende zweren, bulten en puisten. Je zou die plaatjes in mijn handboek eens moeten zien. Dat is nog erger dan het modderbad van die zoon. 

Twee weken later verschijnt de eerste schimmel. Ze schrikt als ze het ziet. Het zijn zwarte ronde vlekjes met roze kringen eromheen. Bepaalde kunsstromingen zouden het kunst kunnen noemen. Ware het niet dat de schimmel ontstaan is vanuit het vochtige vuil dat van de huiden van haar huisgenoten droop.
Maar ach, dat zou je weer absurdistisch kunnen noemen.

Ze begint zich echt zorgen te maken en pakt na haar douchebeurt de schaar. Met druipende haren. Ze neemt het douchegordijn onder handen. Hij is toch van de Action om de hoek. Hij was wit puur en schoon. 2.99. Ze wil hem weer terug zoals hij was. Zonder viezigheid of schimmel of geel uitgeslagen vlekken. Zonder de pest op zijn huid. Zonder modder op zijn tenen.

Het douchegordijn voelt zacht als huid. Hij glijdt door haar handen. Ze kijkt niet eens of ze recht knipt. Het maakt haar niets uit, als de schimmel maar weg is. Hij is nog steeds iets te lang, maar dat neemt ze voor lief. Haar huisgenoot bonkt al drie minuten op de deur. Ze laat hem binnen en zegt: ik heb het douchegordijn afgeknipt. Nu is hij weer wit en puur en schoon. ‘O’ zegt de huisgenoot. Hij trekt zijn shirt uit.

Het duurt geen week deze keer. Alsof de schimmel nog verstopt zat in het doucheputje, zo snel is hij terug. Dat onderste laagje. Altijd dat onderste laagje. Driftig stapt ze deze keer de douche binnen. Gewapend met haar schaar. De schimmel is weg maar nu is het gordijn te kort.

Ze laat het water over haar gezicht druipen. Ze veegt het niet weg. Als ze haar shampoo pakt beginnen de vragen.
Wat heb je gedaan?
Ik wilde hem weer wit en puur en schoon. Scharlaken of sneeuw, maakt niet uit. Maar zoiets.
Maar nu gaat het water over de vloer en moet je voortaan altijd dweilen.
Ik weet het, maar ik kon het niet meer aanzien.
De schimmel?
Ja. En dat het altijd viezer wordt en als je het dan wegknipt het weer viezer wordt. Het houdt nooit op. En nu is hij zo onvolmaakt en kort.

De huisgenoot klopt aan. “Ben je bijna klaar?” Ze zegt ja. Met een handdoek om loopt ze de douche uit. De huisgenoot staat er met een grijns. Hij overhandigt haar een tasje van de Blokker. Ik zag je aan de gang met de schaar. Ik dacht: dat komt nooit goed. Ik heb er een gekocht voor je. Bij de Blokker. Wit puur en schoon zoals je zei. Het staat zelfs op de verpakking, kijk maar. En de goeie lengte deze keer. 4.99. Ik zet het wel op wie betaalt wat.”

Geen opmerkingen:

Een reactie posten