Ruige Wao’ers en verdwaalde journalisten hangen aan haar lippen. Elke dag, terwijl ze koffie maakt voor hen, speciaalbieren zorgenloos tapt, en af en toe staart naar de verweerde muren. Altijd de rode zakdoek om haar haren geknoopt. Die paar geniepige grijze haren die getuigen van vergankelijkheid zijn al niet meer te verbergen. Mensen met leren jassen en onbegrijpelijke kapsels ziet ze komen, elke dag, terwijl ze koffie maakt voor hen, speciaalbieren zorgenloos tapt. Ze ziet eruit als een verdwaalde hippieboerin in een rockcafé. Misplaatst, maar toch op haar plek. Achter de doffe blauwe ogen schuilt een verhaal. Net zoals achter het leven van elk van de vaste bargasten die de verhalen tevaak tegen haar murmelen na een teveel aan glazen gegoten te hebben hun ijzer geworden keelgaten.
Een boerin is ze evenmin als een hippie of rocker. De kraaienpootjes en het bibberen van haar handen als ze de kopjes draagt naar de tafels zeggen iets. Ze zeggen dat ze moe is. Toch kan haar glimlach een ontzettende berg vreugde terug in haar gezicht brengen. Zozeer dat best te snappen valt dat de verweerde kroegtijgers aan haar bar hun verhalen blijven vertellen. Want het verlangen iets van die vreugde in haar gezicht te kunnen stelen, daar zijn ze allen door behekst. De rode zakdoek die ze altijd draagt wijst naar de tijd dat haar wereld nog andersom was. Ooit, in de tijd dat ze nog een beetje rocker was, een beetje hippie en een beetje boerin, had haar geliefde haar tranen afgeveegd met deze rode zakdoek. Hij was gegaan, met zijn band naar verre landen. Hij had haar zijn zakdoek gelaten om alle tranen die ze zou huilen te kunnen drogen, nu hij ze niet langer weg kon kussen op haar wangen. Ze had gehuild toen hij vertrok, met zijn gitaar op zijn rug en de gaten in zijn broek. Hij had gezwaaid en nog iets over de zakdoek geroepen. Ze had het niet verstaan.
Nu schenkt ze koffie en tapt zorgenloos speciaalbieren, in de kroeg waar hij lang geleden optrad. Het was de avond dat ze in zijn ogen had gekeken, en hij in de hare. Ze hadden elkaars ziel gezien. Ze gelooft allang niet meer dat hij terugkomt. Niet meer nu rimpels haar gezicht beginnen te tekenen en de zakdoek de grijze haren al niet meer verbergt. De barvrouw van België droogt nu de tranen van de verloren WAO’ers met sliertige haren aan haar bar, symbolisch met haar rode zakdoek De zakdoek die de tranen van de café België vangt, zoals haar geliefde haar tranen met zijn lippen ving.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten