Als iemand over mijn voeten was gestruikeld vannacht en gevraagd had wat ik in vredesnaam deed in het gras terwijl alle geluiden verstomden in een geronk en gezoem van hoofden die zich legen en verzinken, verdwijnen naar oorden die de mens maar vaag kent, dan had ik gezegd: ik ben een estheet en staar naar de Majesteit van ontelbare lichtjes.
Er waren zoveel heldere sterren en iedereen leefde en sliep eraan voorbij. Voorbij. Een van de ongeschreven wetten van de mensheid is dat alles voorbij gaat. Het leven is vluchtig als de wind. Ik vind dat de kunst van het leven is te blijven vasthouden in andere vormen dan het moment dat met de tijd vertrekt.
Daarom deze letters. Ik ben een voorstander van capture the moment. Dat doe ik met alles in het leven.Vluchtig en vergaand zijn herinneringen. Voor je het weet verdraaien ze in je hoofd.
Woorden blijven kleven aan papier. Ze blijven trouw.
Het enige wat je hoeft te doen is ze vinden en ze geven aan de gedachtes in je hoofd. De woorden zullen altijd abstracties blijven, wazige en cultureel bepaalde spiegels van de werkelijkheid. Maar het is beter dan niets. Beter dan vervagende herinnering. Beter dan een leven vol lege pagina’s, onbeschreven als de rimpels komen.
Ik lag dus onder de sterren. Ik was een estheet en staarde naar de Majesteit van ontelbare lichtjes. En de schoonheid? Ik kom niet veel verder dat te zeggen dat die aan taal voorbij schiet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten