De penneninkten oerknal

Ik staarde naar de lijntjes op het laatste blaadje van mijn collegeblok op een regenachtige donderdagmorgen. Die lijntjes leken een lege wereld te vormen, zo een waar ze woorden als regen en deadlines niet kennen. Ik dacht weemoedig: je zou maar een lijntje zijn en wonen in een collegeblok van de Hema op een blaadje. In zo’n land der lijnen hoef je je nergens druk over te maken. Lijntjes blijven toch wel lijntjes en zijn aan niets onderhevig.

Maar toen ik even nadacht riep mijn hart wat even had verlangd een lijntje te zijn: ‘Nee! Nee! Het leven als lijntje is helemaal niet zo’n pretje!’ Er breekt voor hem namelijk op een dag, met het omslaan van de pagina door de eigenaar van het collegeblok, een uur der waarheid aan. Op de lijntjeswereld, die nog onbeschreven, woest en ledig is, klinkt dan een penneninkten oerknal, die in de eens reine, vredige en helemaal niet overbevolkte wereld van lijntjes een regelrechte chaos veroorzaakt.

Toen ik daarbij dacht over wat voor chaos dat dan zijn moest als het ging om mijn colleges Middeleeuwen verwerd mijn rusteloos staren tot een paniekerig staren. Op de vele volgekladde bladzijden, de landen der lijntjes, zullen door mijn ijverige gekrabbel bloedige kruistochten plaatsvinden. Ook zal met de komst van de gilden de hele gestructureerde economie van de lijntjeswereld door elkaar worden gegooid en de Scholastiek zal de dominante intellectuele stromingen beïnvloeden. Het lijntjesland waar Bonifatius neergedaald is, zal vast gekerstend worden, dan niet te denken aan wat voor ruzies dat zal veroorzaken met het lijntjesland waar Mohammed in penneninkt neerkwam! Hoe zal het ooit goed aflopen met Vikingen, Moslims en Hongaren samen op één kantje? Of wat zal een mislukt Sinterklaasgedicht voor destructieve gevolgen hebben? (Denk aan gefrustreerde rondhollende Sinterklazen die de orde van de lijntjeslanden verstoren!) Dan nog niet te denken aan de komst van allerlei corrupte pausen en tegenpausen tegelijk! Dat wordt geheid knokken met die relieken van ze.

Arme lijntjes.
Op de laatste bladzijde staarden ze me nog zo onschuldig en onbevlekt aan, als samen zijnde een waar tabula rasa, die donderdagmorgen vroeg. Het leek alsof ze schreeuwden: ‘Doe ons het leed der historie niet aan!’
Ik kon het niet langer aanzien en klapte het collegeblok dicht. Mijn buurman keek me vreemd aan. Ik deed het collegeblok maar weer open en bedacht toen dat lijntjes gewoon maar lijntjes zijn in zo’n situatie die we nog wel eens realiteit willen noemen.