Alsof ieder mens op een bankje een kommetje yoghurt is waar je een hapje uit lepelt. Je proeft hem of haar voor heel even. Je probeert te plaatsen. Vast te leggen.
Park Lepelenburg ruikt naar herfst. Het is een maandagavond langs de Singels van Utrecht. De schemering van de lantarens verzwijgt de roes van een vervlogen dag. De energie van de hardlopers steekt af tegen de uitgeblustheid van de mensen op bankjes. Wie zijn ze en waarom zitten ze zo onderuit?
Een van hen heeft sandalen met sokken en een fles wijn. Die staat wat link op het randje. De man plukt aan zijn baardhaar. Hij probeert het glad te strijken. Vergeefs, want zijn baard is er te woest voor. Arnout is zijn naam. "Zonder mij bestond dit park niet meer", vertelt hij. Hij heeft in de jaren zestig actie gevoerd tegen het bouwen van winkels en een weg bovenop het park.
"De auto was toen net populair: je kon opeens overal komen. Maar mensen vergaten dat als je overal wegen gaat aanleggen je helemaal geen ‘overal’ meer hebt om te komen." Arnout had voor het gemeentehuis gedemonstreerd met nog zo’n honderd activisten. "Dat was die tijdsgeest hè", zegt hij. "Je demonstreerde tegen alles. Maar ach, het hielp. Het groen hier is gebleven. God zij dank."
Ik zit naast hem op het bankje. Hij wijst me twee bomen aan. "Die zijn wel 120 jaar oud. Die wilden ze zomaar omzagen!" Hij vertelt dat ze ook de paardentramstal vlakbij hadden willen slopen. Tot de gemeente overtuigd werd van de historische waarde van deze stal. Er had namelijk een paardentram gereden tussen station Maliebaan, wat nu het Spoormuseum is, en Centraal. Vanuit Centraal kon je naar Amsterdam vanaf Maliebaan naar ’s Hertogenbosch. De paardentram was er voor het ‘overstappen’. Arnout praat driftig over de paardentram. Alsof hij wilde dat die er nu nog was.
Hij zit er te vaak, zegt hij, op hetzelfde bankje. Deze is precies goed: goed uitzicht over de Singel. Hij vertelt dat hij bij het Leger des Heils woont. Het woord zwerver mijdt hij. Hij ziet er niet fris genoeg uit voor een foto, vindt hij zelf. Hij woont bij het Leger des Heils omdat hij geestelijke problemen heeft. Vroeger woonde hij vlak bij het park. Hij hoopt dat hij ooit weer in een huis kan wonen. Hij wijst naar zijn sandalen. "Ik hoop dat het niet lang meer zal duren."
‘Lepelen’ is een project van de gezusters Oosterom. Het zijn portretten in tekst en beeld gemaakt tijdens een wandeling door Lepelenburg. Het verhaal van Arnout is het enige portret waarbij geen eigen foto gemaakt is. De volgende vier delen van deze serie zullen met foto op Vivez le rêve verschijnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten