Kerkmensen

Het zijn de mensen met en de mensen zonder fruitella; zij die durven knisperen en zij die te bang zijn voor de blikken. Het zijn de mensen met en de mensen zonder hoed, de mensen met en de mensen zonder rok, de mensen met en de mensen zonder pak.

Het zijn de mensen die meezingen en de mensen die zwijgen, de mensen die hun ogen sluiten en de mensen die ze stug openhouden, het zijn de mensen die staan en de mensen die zitten, als het orgel dreunend een psalm inzet.

Het zijn de mensen die schuld belijden en de mensen die dat overdreven vinden, de mensen die smeken en de mensen die vragen, het zijn de mensen die zichzelf kastijden en de mensen die zichzelf bejubelen, omdat ze naar Gods beeld zo mooi, of door duivels kracht zo lelijk.

Het zijn de mensen die thuis nooit bidden en de mensen die dat elke avond doen, het zijn de mensen die van drie een maken, en de mensen die dat moeilijk vinden, het zijn de mensen die inclusief willen zijn en de mensen die dat echt zijn.

Het zijn de mensen die in niets en in alles op elkaar lijken.

Want het zijn de mensen die geloven in kracht die niet van jezelf komt, het zijn de mensen die geloven in hoop die ze zichzelf niet aanpraten, het zijn de mensen denken dat ze bergen kunnen verzetten, of dat nou figuurlijk of letterlijk is, het zijn de mensen die liefhebben zoals een jonge man in een oud boek liefhad, het zijn de mensen die geloven dat ze daarmee de wereld beter maken.

Kerkmensen, soms ben ik een van hen, soms ben ik vreemd van hen.