De eerste lentedag

Dagen als deze. Een beetje schrijven aan het Waterlooplein, koffie die dampt naast je. Je ziet de mensen venten, je ziet ze kopen, je ziet hun vingers door de rekken met jurken gaan. Je ziet dat zij ook zien hoe de zon danst op de gracht.

Dan een museum inlopen praten met de bewaker over hoe je dat schilderij links aan de muur in je jas gaat wikkelen om dan stiekem, als hij niet kijkt (en hij belooft dat hij dat niet doet) door de deur naar buiten te glippen. Dan lachen, samen. Hij in z'n rare pak en jij in je gewone kleren. Naar buiten gaan zonder schilderij. Nog even achterom kijken, om een knipoog te ontvangen.

Om even later naast een oude man te zitten van wie de telefoon gaat. Het geluid is van plastic. Je kunt het maar net verstaan: 'Het regent zonnestralen'. Je kent het liedje van vroeger, toen het je een keer pardoes gelukkig maakte, toen je in het gras lag. Opeens wil je het de mensen om je heen zeggen: houd moed, de lente is er bijna.