Vredig pasen

Vrede.
Waar zal de mens jou vinden?

Bestaat er een plek waar het hart de constante staat van vrede leven zal? Zal ze ooit kloppen
op de melodie van versleten, vaal geworden wensen die zo oud als de mensheid zijn? Het was de wens van vrede die men uitzong toen Jezus Jeruzalem binnenkwam op een ezel, zoals het oude verhaal vertelt. Men dacht dat hij de joden van de Romeinen verlossen zou en vrede, eindelijke echte vrede, zou laten zegenvieren. Maar het alles eindigde in een desillusie en met een doornenkroon op boog zijn hoofd en stierf aan dat kruis op de heuvel, die de vorm van een schedel had. Hij bracht geen vrede. Hij bracht teleurstelling.

Hoe vaak zingt men nu niet die wens van vrede terwijl de muziek van oorlog en geweld alles overweldigt? Hoe vaak verlangen wij: jij en ik, niet naar vrede? Naar een wereld waar rust is, waar alles goed is? Een wereld waar gevaar en ellende een andere naam dragen en tranen alleen uit geluk voortstromen? Naar een wereld waar liefde niet vernietigt maar regeert en vervult?
Dat verlangen lijkt eeuwig een verlangen te blijven, en nooit vervuld te worden. Het is een illusie. Want als je je ogen opendoet voor de wereld om je heen zie je de ellende en dan is alles wat je rest onmacht. Je reikt dan naar de vrede, de lang beloofde vrede. Maar ze vliegt weg. Ze weigert neer te strijken in de wereld. Ook daalt ze niet af in je hart.

Maar is de betekenis van vrede dan inherent aan het universele einde van onrecht en tranen? Is de vervulling van vrede dan een glimlachende wereld die onbevangenheid terug gevonden heeft? Of is het een berusten al het lijden dat er is? Is het een simpel: "het is nu eenmaal zo", als levensinstelling die vrede bewerkstelligt? Zo'n instelling zou nooit echte vrede in je hart scheppen. En die vrede in je hart, daar draait het om. Want je kunt nog zo hard twee vingers in de lucht steken, maar wereldvrede brengen kun je niet, en een eind aan ellende maken ook niet. Ze noemden die man die tweeduizend jaar geleden zijn hoofd boog en de geest gaf aan het kruis "Vredevorst". Beetje vreemd voor een lozer, zou je zeggen. "Alles is volbracht" zei die man toen hij zijn laatste adem uitblies. Wat is volbracht? Het leven? Nee. Zijn missie was volbracht. Hij hing daar namelijk om de schuld en de lasten van de mensheid op zich te nemen.

Om al die ellende, die vrede tot een illusie maakt, te dragen en ons ervan te bevrijden. Hij kwam niet om vrede op aarde te brengen, maar om vrede in jouw hart te brengen. Want wat je ook verkeerd doet, Hij heeft er al voor geleden. Hij heeft het op zich genomen. Hij wil jouw zware last op zich nemen. Je onvrede met jezelf omruilen voor vrede met jezelf. Zijn "alles is volbracht" is de sleutel naar het kleine beetje vrede wat de mens kan vinden op deze aarde. Het is een fundament van vrede dat in je hart gevestigd kan worden. Je leven zal dan geen oase van vrede zijn, nee, want boven dat fundament zal het leven schommelen van momenten van rust naar momenten van wanhoop. Van momenten waarop vrede zich openbaart naar momenten waarop ze zich lijkt te verstoppen. Pasen wil geen sprookje vertellen van een man die opstond uit het graf en een paashaas die eieren brengt. Pasen wil je terugwerpen op het fundament van vrede dat er misschien al in je hart is, of er misschien nog moet komen.

Vrede.
Ik hoop dat je harten vervullen zult.